viernes, 10 de julio de 2009

Xalbadorren Heriotza



Adiskide bat bazen
horotan bihotz bera
poesiaren hegoek
setimenduzko bertsoek
hantz aldatzen zutena

plazetako kantari
bakardadez josia
hitz-eldioa iruten
bere barnean irauten
oinaz ez ikasia,ikasia

non hago, zer larretan
ur-epeleko hartzaia
mendi hegaletan gora
horoitzapenen gerora
ihesetan joan hintzana

non hago, zer larretan
ur-epeleko hartzaia
mendi hegaletan gora
horoitzapenen gerora
ihesetan joan hintzana

hezia urraturik
bilatu huen kanta
lotura guztietatik
gorputzaren mugetatik
aske sentitu nahirik

azken hatza huela
bertsorik sakonena
iñoiz ezan ezin diren
estalitako egien
oihurik bortitzena,bortitzena

non hago, zer larretan
ur-epeleko hartzaia
mendi hegaletan gora
horoitzapenen gerora
ihesetan joan hintzana

non hago, zer larretan
ur-epeleko hartzaia
mendi hegaletan gora
horoitzapenen gerora
ihesetan joan hintzana.

1 comentario:

uxue dijo...

"La muerte de Xalbador"

Había un amigo entrañable y sensible
transfigurado por las alas de la poesía,
por los versos surgidos de un profundo sentimiento,
un cantor que iba por las plazas aterido de soledad,
que había aprendido con dolor
a tejer palabras y a expresarse contenidamente
desde la insobornable verdad de su ser interior.

Dónde estás hoy, en qué praderas
pastor de Urepel,
tú que huiste hacia las altas cumbres,
hacia el mañana que perdura en el recuerdo...

Liberaste tu canción demoliendo el cerco, buscando la libertad
más allá de las ataduras y los límites de tu cuerpo,
convirtiendo tu último aliento
en el verso más profundo,
en el grito contundente
de las verdades ocultas
que jamás se pueden expresar.

Dónde estás hoy, en qué praderas...

El lugar que me rodea

El lugar que me rodea